فناوری های استخراج آب از رطوبت هوا در سال های اخیر از مرحله ایده های آزمایشگاهی به نمونه های عملیاتی رسیده اند و اکنون در مسیر گذار از مدیریت بحران به راهکار توسعه پایدار قرار دارند. در میان روش های کلاسیک، "مه گیرها" یا توری های جمع آوری مه همچنان در صدر قرار دارند. مه گیرها شبکه هایی از الیاف نایلونی یا پلی پروپیلن است که با ترکیب نقاط آب دوست و آب گریز، بخار یا مه را به قطره های آب تبدیل می کنند. در کنار مه گیرها، فناوری "نقطه شبنم" توسعه یافته است. این روش با سرد کردن سطحی ویژه تا زیر نقطه شبنم، قطره های آب را متراکم می کند. در سال های اخیر، تلاش برای افزایش کارایی در ساعت های شب یا هوای بدون مه فراهم کرده است. مواد فلز- آلی متخلخل و چارچوب های آلی متخلخل قادرند در رطوبت های بسیار پایین، بخار آب را جذب و سپس با گرمای خورشید آب را آزاد کنند. پژوهش های تازه روی ساختارهای هیبریدی نشان داده اندکه امکان کاهش چشم گیر انرژی مصرفی وجود دارد. روش های چگالشی نیز با استفاده از سامانه های تراکمی هوا، هوای مرطوب اشباع را به قطره تبدیل می کنند. هرچند این رویکردها از نظر فنی بسیار قابل اعتمادند، ولی به دلیل نیاز به انرژی بالا، بیشتر در مصارف خاص و مناطق دارای برق ارزان یا منابع انرژی تجدیدپذیر مورد استفاده قرار می گیرند. در مقایسه، فناوری های پسیو مانند مه گیر و نقطه شبنم با هزینه کمتر و اثر زیست محیطی ناچیز جایگاه مهمتری در سیاست های آبی پایدار پیدا کرده اند.
